Over het IJ vaart de pont…

… van Noord naar Centraal terwijl ik van achter het glas toekijk. De prachtige, lichte serre van het Mandelahuisje in Amsterdam is gereed voor een huwelijk. Familieleden druppelen al binnen. Een intiem gezelschap vandaag, bestaande uit de Duitse familie van de bruidegom en de Nederlandse familie van de bruid. Oma is met haar 93 jaar de oudste getuige uit mijn carrière: hoe bijzonder! De jongste spruit is slechts een paar maanden oud. Ze betovert iedereen met de verwondering in haar ogen. Nadat de bruid is gearriveerd, zie ik ontroering bij haar vader. Na de nodige omhelzingen worden er eerst een paar goede flessen koude witte wijn geopend. De sfeer is volledig ontspannen en nadat het eerste portie bitterballen van deze dag soldaat is gemaakt, gaat iedereen lekker zitten en begin ik vol vertrouwen met de ceremonie.

Als je mij had gezegd dat ik dit jaar een ceremonieel huwelijk voor de helft in het Duits zou doen en dan ook nog op zo’n gave locatie als het Mandelahuisje in Amsterdam… Dan weet ik niet of ik je zou hebben geloofd. Maar hey, het geschiedde! Ik heb mijn tanden er helemaal in gezet (in het schrijven, de Duitse uitspraak én de bitterbal) en het was een feestje om deze ceremonie te mogen voorbereiden en leiden. Wat een mooi werk heb ik toch! Herinneren, vieren en verbinden: mijn motto bleek wederom goud waard voor de ceremonie van dit mooie bruidspaar.