‘Ik heb een hamer, maar misschien kan jij daar nog wel beter mee slaan dan ik?’, vroeg ik aan het vierjarige zoontje van het bruidspaar. Hij wist het wel zeker. Hij droeg een stoere witte blouse met dino’s er op die perfect matchten bij het prachtige donkergroene pak van zijn vader. Na het ja-woord gaf hij met een brede grijns een flinke klap met de hamer. De kleine man was helemaal in zijn nopjes op deze bijzondere dag, anderhalve maand geleden.

Hij voelde zich zo vrij dat hij met zijn zusje lag te stoeien in het gangpad. Niet veel later maakt hij vanaf zijn moeders schoot een koprol achterwaarts, waarna hij zo onder de rok van haar jurk dook. Hij had de lachers op zijn hand. Je snapt dat ik soms even een tandje moest bijzetten om de aandacht van deze kleine vriend (en daarmee ook van de rest van het gezelschap!) er weer bij te krijgen. Toch vind ik niets mooiers dan wanneer de kinderen van het bruidspaar gewoon lekker hun gang gaan tijdens de trouwceremonie. Ze horen erbij, mogen er op zo’n speciale dag zéker zijn en natuurlijk mogen ze ook even van zich laten horen.